ΣΤΗΛΕΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΔΙΟΣ ΣΤΟ ΛΟΦΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ - ΡΟΔΟΣ

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΜΕ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΙΔΕΙΑ !!!

Η ΚΥΡΙΑ ΤΖΟΒΑΝΝΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΝΟΣ

Μια εμπνευσμένη ιστορία - πώς μια δασκάλα έμαθε πώς αυτή θα μπορούσε να διδάξει σωστά τους μαθητές της. Η διδασκαλία περιλαμβάνει πιο πολλά από το να διδάσκεις μόνο ανάγνωση, γραφή και αριθμητική.



Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της την Ε' δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η κυρία Τζοβάννα είπε στα παιδιά ένα ψέμα. Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο.

Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, διότι εκεί στην μπροστινή σειρά, βυθισμένο στο κάθισμά του ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μάνος Μανούσας... Η κυρία Τζοβάννα είχε παρακολουθήσει τον Μάνο την προηγούμενη χρονιά και είχε προσέξει ότι ο Μάνος δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδιά. Τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα. Πάντα φαινόταν ότι χρειαζόταν μπάνιο. Και ο Μάνος μπορούσε να είναι πολύ δυσάρεστος.



Στο σχολείο που δούλευε η κυρία Τζοβάννα έπρεπε να επιθεωρήσει του κάθε μαθητού το ιστορικό. Άφησε του Μάνου το ιστορικό να το διαβάσει τελευταίο. Όταν όμως διάβασε το ιστορικό που έγραφαν οι προηγούμενες δασκάλες έμεινε έκπληκτη!

Η δασκάλα της Α' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι ένα φωτεινό παιδί με έτοιμο πάντα το χαμόγελο. Κάνει τις εργασίες του σωστά και προσεγμένα, και έχει καλούς τρόπους. είναι χαρά να τον έχουμε κοντά μας».

Η δασκάλα της Β' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι άριστος μαθητής. Αγαπητός από τους συμμαθητές του, αλλά φαίνεται προβληματισμένος εξ αιτίας της μητέρας του που έχει μια ανίατη ασθένεια, η ζωή στο σπίτι θα είναι δύσκολη».

Η δασκάλα της Γ' δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός για αυτόν. Προσπαθεί να κάνει καλά τις εργασίες του, αλλά ο πατέρας του δε δείχνει πολύ ενδιαφέρον. Η ζωή του σπιτιού σύντομα θα τον επηρεάσει εάν δε παρθούν ορισμένα μέτρα».

Η δασκάλα της Δ' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος έχει αποσυρθεί και δεν δείχνει ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη».



Διαβάζοντας όλα αυτά η κυρία Τζοβάννα κατάλαβε το πρόβλημα και ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν οι μαθητές της της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα. Όλα ήταν διπλωμένα σε πολύχρωμα χαρτιά με ωραίους φιόγκους, εκτός από του Μάνου. Το δώρο του ήταν άγαρμπα διπλωμένο σε μια καφετιά χοντρή σακούλα του μανάβη. Η κυρία Τζοβάννα δυσκολεύτηκε να το ανοίξει εν μέσω των

άλλων δώρων. Μερικά παιδιά άρχισαν να γελάνε όταν έβγαλε από τη σακούλα ένα βραχιόλι που λείπανε μερικές από τις ψεύτικες αδαμάντινες χάντρες και ένα μπουκάλι ένα τέταρτο γεμάτο άρωμα. Αλλά έπνιξε τα γέλια των μαθητών καθώς είπε θαυμαστικά πόσο όμορφο ήταν το βραχιόλι φορώντας το στο χέρι της και βάζοντας μερικές σταγόνες στον καρπό του χεριού της.



Ο Μάνος έμεινε λίγο παραπάνω στο σχολείο στο σχόλασμα για να πει «κυρία Τζοβάννα σήμερα μυρίζατε όπως ακριβώς μύριζε η μαμά μου». Όταν έφυγαν τα παιδιά έκλαιγε για περίπου μισή ώρα. Από εκείνη την ημέρα η κυρία σταμάτησε να διδάσκει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή στο Μάνο. Καθώς δούλευε μαζί του το μυαλό του ζωντάνευε. Όσο πιο πολύ τον ενθάρρυνε τόσο πιο γρήγορα ανταποκρινόταν. Έως το τέλος του χρόνου ο Μάνος είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης του, και παρόλο το ψέμα ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο η κυρία Τζοβάννα ευνοούσε τον Μάνο ιδιαίτερα.

Μετά από ένα χρόνο βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα της. Ήταν από τον Μάνο. Της έλεγε ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Πέρασαν έξι χρόνια πριν πάρει άλλο σημείωμα από τον Μάνο. Της έγραφε ότι τελείωσε το Λύκειο και ήταν τρίτος στην τάξη του, και ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.



Μετά τέσσερα χρόνια πήρε άλλο ένα σημείωμα που της έλεγε ότι παρόλο που τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα κατάφερε να επιμείνει και να συνεχίσει τις σπουδές του, και ότι σύντομα θα αποφοιτούσε από το πανεπιστήμιο με τις μεγαλύτερες διακρίσεις. Την διαβεβαίωνε ότι αυτή ήταν η πιο αγαπητή δασκάλα που είχε σε όλη του την ζωή.

Πέρασαν ακόμη τέσσερα χρόνια και έφτασε ακόμα άλλο ένα γράμμα. Αυτή τη φορά εξηγούσε ότι αφού πήρε το δίπλωμά του αποφάσισε να προχωρήσει πιο πολύ και να κάνει διδακτορικό. Στο γράμμα εξηγούσε ότι αυτή παρέμεινε η πιο καλή και αγαπητή δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Μα τώρα το όνομά του ήταν πιο μακρύ Dr. Εμμανουήλ Σ. Μανούσος.

Η ιστορία δεν τελείωνε εκεί. Υπήρξε ακόμη ένα γράμμα εκείνη την άνοιξη. Ο Μάνος της ανακοίνωνε ότι είχε γνωρίσει μια υπέροχη κοπέλα την οποία θα παντρευόταν. Της εξηγούσε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια και αναρωτιόταν αν θα συμφωνούσε να παραβρεθεί στο γάμο και να καθόταν στη θέση της μητέρας του γαμπρού. Βεβαίως η κυρία Τζοβάννα δέχτηκε. Μαντέψτε! Στο γάμο φορούσε εκείνο το βραχιόλι που της είχε δωρίσει κάποια Χριστούγεννα - χρόνια πίσω. Ναι, εκείνο το βραχιόλι που έλειπαν οι αδαμάντινες πέτρες. Και βεβαιώθηκε ότι φορούσε το ίδιο άρωμα που θυμόταν ότι φορούσε η μητέρα του Μάνου στα τελευταία τους Χριστούγεννα μαζί.



Όταν συναντήθηκαν αγκαλιάστηκαν με στοργή. Ο κύριος Μανούσος ψιθύρισε στο αυτί της κυρίας Τζοβάννας «Σας ευχαριστώ κυρία Τζοβάννα που πιστεύατε σε μένα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που με κάνατε να νιώθω σπουδαίος και μου δείξατε πως εγώ μπορούσα να διαφέρω».

Η κυρία Τζοβάννα με δάκρυα στα μάτια ψιθύρισε: «Μάνο μου λάθος κατάλαβες. Εσύ ήσουν που δίδαξες σε εμένα πώς να διαφέρω. Δεν ήξερα πώς να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα»

δανεισμένο από την Κα Ευτυχία Στασινοπούλου

ΣΤΗ ΧΑΡΑΥΓΗ ΞΕΧΝΙΕΜΑΙ ...

Μήπως να καταργήσουμε το μάθημα της Ιστορίας, μπας και συνέλθουμε;

Όταν τελείωσε η σχολική περιπέτεια και η βάσανος των πανελλαδικών, οι περισσότεροι συμμαθητές μου ουδέποτε ασχολήθηκαν περαιτέρω με την ιστορία και τα συναφή της θέματα. Ουδείς ψόγος, γιατί διαφορετικές οι προτεραιότητες του κάθε ανθρώπου, ειδικά σε τέτοιες ηλικίες. Και διαφορετικά τα ενδιαφέροντά του. Επειδή, λοιπόν, ο Θωμάς Μαύρος είχε κρεμάσει τα παπούτσια, άρχισα να μελετάω ιστορία. Στην αρχή από συνοπτικά συγγράματα. Αργότερα από πιο σύνθετα ιστορικά έργα, και τέλος από τη μόνη πηγή που μπορεί κανείς να σχηματίσει άποψη. Από τις πρωτότυπες πηγές. Διαπίστωσα λοιπόν, όπως και τόσοι άλλοι πριν από μένα, ότι άλλο αυτά που μας ψευτομαθαίνανε στα σχολειά, κι άλλο η πραγματικότητα. Χώρια που η λογοτεχνία την οποία επίσης δε μας διδάσκανε σωστά στο σχολείο, επιβεβαίωνε τις υποψίες μου.

Οι πιο πολύ πιστεύουν, π.χ., ότι η επανάσταση του 1821 ξεκίνησε έτσι ξαφνικά, από μια χούφτα τρελλούς αρματωλούς που κάθονταν σε μια ραχούλα και τους την έδωσε επειδή ο Σουλτάνος ήταν τύρρανος και τους τσαλαπάτησε το εθνικό φιλότιμο. Ρε παιδιά δεν κάνουμε μια επανάσταση να τελειώνουμε με δαύτονε; Και πότε να την ορίσουμε καπετάνιο; Του Βαγγελισμού στις 25! Άλλοι πιστεύουν επίσης ότι λ.χ. ο Ρήγας, εκτός απ’ το πιο δυνατό χαρτί στην τράπουλα, ήταν κι ένας τύπος από τη Θεσσαλία που έγραφε ποιήματα και Θούρια κάπου στη Βιέννη. Κι επειδή δεν αρέσανε στους Αυστριακούς τον πνίξανε στο Δούναβη. Και η ιστορία του σχολειού πεταγότανε σαν αητόπουλο από τα Δεβενάκια, στο Μανιάκι. Τσιμουδιά για τα ενδιάμεσα.

Το ίδιο γινότανε και με την αρχαία Ιστορία. Όλοι θαυμάζουνε το Λεωνίδα και θέλουνε να γίνουν σαν κι αυτόν επειδή έπεσε τοις κείνων ρήμασι. Δεν αναρωτήθηκε ποτέ κανείς ότι ναι μεν οι Σπαρτιάτες έπεσαν αλλά οι Πέρσες πέρασαν. Ποιος ήταν ο στρατηγικός στόχος της εκούσιας θυσίας. Η αναπτέρωση του ηθικού; Παραμύθια. Χρόνο ήθελαν να κερδίσουν οι άνθρωποι για να δουν πως θα συνασπισθούν με τους υπόλοιπους για να αντιμετωπίσουν τον υπέρτερο εχθρό. Όσο για το ελληνικό πνεύμα αντίστασης, αποσιωπάται το γεγονός ότι η μισή Ελλάδα είχε μηδίσει και ότι απέναντι από τους Αθηναίους στις Πλαταιές ήταν Θηβαίοι. Και πως οι εθνικά υπερήφανοι Σπαρτιάτες έκλεισαν τη διαβόητη Ανταλκίδειο Ειρήνη, 150 χρόνια αργότερα;

Και βέβαια, με τα μέτρα της εποχής, οι ελληνικές πόλεις κράτη, ιδίως η Αθήνα και η Σπάρτη, ήταν κράτη πανίσχυρα, οργανωμένα με βαθείς εμπεδωμένους θεσμούς, με πολιτεύματα που λειτουργούσαν.  Και με οπλίτες-πολίτες που πολεμούσαν ακατάπαυστα. Όχι σαν τους δικούς μας τους κουραμπιέδες.

Τέλος αν ρωτήσετε ένα μέσο Έλληνα ποιος είναι ο Εφιάλτης θα σας απαντήσει αυθόρμητα ο προδότης που πρόδωσε τους Σπαρτιάτες. Καμμία νύξη για τον Εφιάλτη, τον μέντορα του Περικλή, ο οποίος επέφερε σημαντικές βελτιώσεις στη λειτουργία της Αθηναϊκής πολιτείας. Ποιος είπατε ότι ήταν ο αρχηγός των Θεσπιέων; Δεν σας ακούω. Μάνα δεν τους έκανε κι εκείνους; Ή το δικό τους αίμα ήτανε λιγότερο ελληνικό;

Για να μην αναφερθούμε στην ιστορική περίοδο της Ρωμανίας γιατί εκεί θα χάσουμε τη μπάλλα (και την ανάρτηση!).

Φλυάρησα και πρέπει να καταλήξω. Η φολκλορική αντίληψη της εθνικής μας Ιστορίας οδηγεί σε απλουστεύσεις οι οποίες δημιουργούν στο συλλογικό υποσυνείδητο φανταστικές καταστάσεις. Θαρρεί, λοιπόν, κάποιος ότι επειδή ο Λεωνίδας τάβαλε με τον Ξέρξη αφού ήτανε μάγκας και επειδή είχε παλληκάρια σαν το Διηνέκη, θα φορέσει κι αυτός τα φυσεκλίκια, θα πιάσει τ’ άρματα και θα κατατροπώσει ναούμε τους εχθρούς της πατρίδος άμα λάχει. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να κάθεσαι να τρως τις φάπες του κάθε Τούρκου, Γερμανού, Αμερικανού, Κινέζου ή εξωγήινου. Για να μπορείς όμως να αρθρώσεις αντίσταση έναντι της επιβουλής οποιουδήποτε εξωτερικού εχθρού, πρέπει να έχεις φροντίσει από πριν να έχεις σοβαρή διοίκηση, σοβαρή παραγωγική διάρθρωση που θα σου εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση του πολέμου σου και ανθρώπους έτοιμους να πολεμήσουν, όχι στα λόγια, αλλά με έργα. Εκεί χρειάζεται η μελέτη της Ιστορίας για να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη.

Όταν έχεις αφήσει να ληστεύουν την πατρίδα σου, που διατείνεσαι ότι αγαπάς και λατρεύεις, τα διάφορα λαμόγια, οι οργανωμένες ληστρικές μειοψηφίες, όταν ανέχεσαι να μολύνει ο συνάνθρωπός σου την ελληνική φύση, όταν ανέχεσαι την  οικοδομική αυθαιρεσία, όταν ανέχεσαι να σκοτώνονται στην πατρίδα σου 1500 συμπολίτες σου από τροχαία, όταν κάθεσαι σαν ηλίθιος και πληρώνεις 15 ευρά για να κάνεις μπάνιο στη θάλασσα και να πιεις ένα κακοφτιαγμένο καφέ, όταν τρέχεις όπου ακούς τζάμπα, όταν δε δηλώνεις στην εφορία τα απαιτούμενα και τα τρως στην παραλιακή με τα μωρά, όταν πιστεύεις ότι όλοι σου χρωστάνε επειδής ο Αριστοτέλης έδωκε τα φώτα στους Βησιγότθους κι ο Μιλτιάδης ναούμε έσωσε το Δυτικό πολιτισμό, και οι ρουφιάνοι οι Εγγλέζοι μας βάλανε να φαγωθούμε,  για αυτό κι αυτοί πρέπει να σου στέλνουνε ΜΟΠ, πακέτα Ντελόρ, επιδοτήσεις, κοινοτικά πλαίσια, ΕΣΠΑ, με συγχωρείς φιλαράκι αλλά αργά ξύπνησε ο πατριωτισμός σου.

Εσύ φιλαράκι είσαι ο εχθρός της πατρίδας και όχι ο Σόιμπλε. Τόσα χρόνια κρυβόσουνα στο πράσινο και στο γαλάζιο σκάφος. Σκαφάτος μικροκοτζάμπασης.

Σε θυμάμαι με τη Βραδυνή το 70, με την Αυριανή το 80, με το Νίτρο το 90, με τον Επενδυτή το 2000.

Σε θυμάμαι στα αμφιθέατρα να ζητάς υπογραφή ψηφισμάτων για τη Νικαράγουα και μετά να διορίζεσαι στο ΥΠΕΧΩΔΕ σύμβουλος του υπουργού.

Σε θυμάμαι να τρώς τα λεφτά των συγχωριανών σου στο συναιτερισμό. Κοινωνιστή μου!

Σε θυμάμαι στις εκκλησίες να κάνεις μεγάλους σταυρούς και να προσεύχεσαι με κατάνυξη και κατόπιν να τρως το χωραφάκι του αδερφού σου με κατεργαριές. Χριστιανέ μου εσύ!

Σε θυμάμαι που έπαιξες την προίκα της γυναίκα σου στο χρηματιστήριο για να τα κονομήσεις. Και μετά ξαναψήφισες Σημίτη για να τα ξαναπάρεις πίσω! Πανέξυπνε!

Σε θυμάμαι να κηρύττεις υπέρ του συνδικαλισμού και να τα «βρίσκεις» από πίσω τον εργοδότη. Λαοπλάνε εργατοπατέρα!

Σε θυμάμαι να ανεβαίνεις την κοινωνική ιεραρχία, κάνοντας τη «διαφορά», πουλώντας μούρη στην Ελιά και στην Ψαρού. Επαρχιώτη κοσμοπολίτη!

Σε θυμάμαι στο πανηγύρι του χωριού να σκορπάς τα ευρώ στα κλαρίνα, βασιλιά της χαρτούρας. Φαντασμένε!

Σε θυμάμαι που δεν πήγες στη σχολική γιορτή του παιδιού σου γιατί είχες meeting με το Γενικό Διευθυντή για να πιάσεις τους στόχους για το μπόνους. Καριερίστα!

Σε θυμάμαι να διπλοπαρκάρεις στη μέση του δρόμου και να κλείνεις την κυκλοφορία για να κάνεις τη δουλειά σου. Ατομιστή!

Σε θυμάμαι να φωνάζεις για αυτούς τους άπλυτους που βρωμίσανε τη χώρα και να νοικιάζεις με το κεφάλι το δυαράκι στην Πατησίων. Υποκριτή!

Σε θυμάμαι να ωρύεσαι τη νύχτα των Ιμίων, εσύ που έβαλες βύσμα να υπρετήσεις στο Φρουραρχείο Αθηνών.Δειλέ!

Σε θυμάμαι Δεξιέ πατριώτη να πηγαίνεις στην Ανάσταση δώδεκα παρά δέκα με τη λαμπάδα Μπούρμπερυς και να φεύγεις δώδεκα και πέντε σαν τον κλέφτη να πας να περιδρομιάσεις μαγειρίτσα.

Σε θυμάμαι αριστερέ επαναστάτη Μεγάλη Παρασκευή να σουβλίζεις αρνί για να τη σπάσεις στους πιστούς που είναι με την αντιδραστική Δεξιά και τους φασίστες.

Σε θυμάμαι στο τμήμα private banking να κανονίζεις τις επενδύσεις σου από τα κλεμμένα και τώρα σου φταίνε οι τοκογλύφοι τραπεζίτες.

Σε θυμάμαι να κάνεις επανάσταση αγοράζοντας τα αυτοκίνητα με το σήμα της ειρήνης.

Σε θυμάμαι με τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια στα χέρια να πηγαίνεις από σπίτι σε σπίτι για να βγάλεις τον εκλεκτό σου και τώρα μου το παίζεις Μπολιβάρ κατά του δικομματισμού που σε κορόιδευε.

Τώρα που το πάρτυ σου – το δικό σου πάρτυ – τελείωσε, την είδες αντάρτης της πορδής, επειδής να πούμε με το Μνημόνιο και η Δανειακή  εκχωρούμε την εθνική κυριαρχία μας, το γύρισες το Ροζ. Και θυμήθηκες το ΕΑΜ, τον Άρη και τους Κορυσχάδες, τον Κολοκοτρώνη και το Νικηταρά. Εσύ φίλε το έφερες το Μνημόνιο κι εσύ υπέγραψες τη Δανειακή. Και την πρώτη και τη δεύτερη.  Τη δικιά σου υπογραφή έχουν από κάτω. Φαρδιά, πλατιά. Άνευ όρων. Όχι επειδή τις προηγούμενες φορές ψήφισες ότι λεφτά υπάρχουν ή ότι θα επανιδρυθεί το κράτος. Όχι επειδή σε κορόιδεψαν οι πολιτικοί σου ηγέτες (που το κάνανε). Αλλά επειδή επί τόσα χρόνια εσύ και οι όμοιοί σου τρώγατε τις σάρκες αυτού του τόπου αφήνοντάς τον γυμνό κι ανυπεράσπιστο για να τα κονομήσετε. Και πας να τη σκαπουλάρεις πάλι, σκαλίζοντας την Ιστορία όπως σε συμφέρει, μπας και σώσεις τα προνόμια. Και μπορεί κα να τα καταφέρεις πάλι. Έχεις τρόπο!

Εσύ είσαι ο δικός μου ο  εχθρός μαζί με τους πολιτικούς σου προστάτες. Οποιουδήποτε χρώματος. Μη μου επικαλείσαι, λοιπόν, την Ιστορία αυτού του τόπου της οποίας δε αξίζεις να είσαι ούτε υποσημείωση παραρτήματος. Ούτε καν σχόλιο στο περιθώριο. Άστην ήσυχη.

Γι’ αυτό σας λέω. Μήπως να την καταργήσουμε την Ιστορία από τα σχολειά, μπας και συνέλθουμε;

Γιάννης φαίλτωρ

ΥΓ. Συγχωρήστε με για τη φλυαρία και για την «υπερβολική αυθαιρεσία» του τίτλου

πηγή http://www.antinews.gr/2012/06/16/166398/

ΚΕΡΑΣΙΑ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΑ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕΡΑ

ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ

LARUS MICHAHELIS - ΑΣΗΜΟΓΛΑΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ

ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΣΤΟ ΕΝΕΤΙΚΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ

ΕΝΕΤΙΚΟ ΛΙΜΑΝΙ - ΧΑΝΙΑ

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ - ΘΑΛΑΣΣΟΓΡΑΦΙΑ

ΛΙΝΔΟΣ - ΡΟΔΟΣ

«Κερκόπορτα; Αστεία πράγματα»

Η Ελένη Αρβελέρ διαλύει τους μύθους για την Αλωση

Η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ θυμάται παλαιότερα τους- ξένουςφοιτητές της στη Σορβόννη να της στέλνουν... συλλυπητήριο τηλεγράφημα κάθε 29η Μαΐου, την ίδια ώρα που τα περισσότερα Ελληνόπουλα αν τα ρωτούσες τι έγινε τη μέρα εκείνη δεν ήξεραν ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε. Στην Ελλάδα έγινε, λίγο έως πολύ, μόδα να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα την Αλωση της Πόλης- μερικοί από κεκτημένη ταχύτητα ή άγνοια μιλούν για «εορτασμό», αντί για επέτειο, και να μην αρκούμαστε στον εορτασμό της έναρξης της Επανάστασης, κάθε 25 του Μαρτίου. Μεγάλη η σημασία της Πόλης, θα πει κανείς, για τους Ελληνες. Σωστό. Οπότε και η συμβολική σημασία της Αλωσης είναι εξίσου μεγάλη. Εστω και αν η πολιορκία της από τους Οθωμανούς ήταν απλώς μία από τις πολλές, έστω και αν το κλίμα της εποχής ήταν τέτοιο, η κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν τέτοια, που έκπληξη θα ήταν το να μην αλωθεί η Πόλη.

«Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Αλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής».
Ο διχασμός. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της Ενωσης των Εκκλησιών. Οι αντίθετοι στην Ενωση συμμαχούσαν και με τους Τούρκουςήταν οι λεγόμενες παρά φύσιν συμμαχίες. Οι υπέρμαχοι της Ενωσης διακήρυσσαν: “Οταν οι δύο Ρώμες ήταν ενωμένες διαφεντεύαμε τον κόσμο. Οταν διχάστηκαν, χάσαμε τα πρωτεία”. Με αυτή την έννοια η πραγματική πτώση της Πόλης χρονολογείται από το 1204 και μετά. Η ανθενωτική διαμάχη πήρε μάλιστα τεράστιες διαστάσεις μετά το 1438 και τη Σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ξεσήκωσε την Εκκλησία σε μια τελευταία προσπάθεια Ενωσης, αλλά ενώ η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω», λέει χωρίς να μασάει τα λόγια της η ελληνίδα βυζαντινολόγος, η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης στα 700 χρόνια ιστορίας του μεγάλου γαλλικού πανεπιστημίου.

Και συνεχίζει: «Υπήρχε όμως ακόμη ένας παράγοντας παρακμής. Ηταν η γενική δεισιδαιμονία που τρεφόταν από τις προφητείες. Ηδη από τον 6ο αιώνα υπήρχαν προφητείες, τότε ήταν όμως αισιόδοξες. Τώρα προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Αυτό ήταν, λοιπόν, το κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά. Οι Βυζαντινοί ζούσαν σε μια πόλη ερημωμένη. Και στα ανάκτορα του Πορφυρογέννητου πολύ λίγα δωμάτια χρησιμοποιούνταν. Οπως λέει και ο Παλαμάς στον “Δωδεκάλογο του Γύφτου”: “Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (...) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει”».

Το κλίμα της εποχής ήταν: δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά

«Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει πολύ νωρίτερα»

Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων πολύ νωρίτερα. «Ο λόγος που δεν έγινε αυτό και ανάσανε για πενήντα χρόνια ήταν ότι ο Βαγιαζίτ έπεσε στα χέρια των Μογγόλων» λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, έστω και αν τους δέχονταν εκεί με τιμές και δόξες. Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει. Διέθεσε τις ιντουλγκέντσιες- τα επί πληρωμή συγχωροχάρτια- του 1450, που ως ιντουλγκέντσιες Ιωβηλαίου ήταν πιο προσοδοφόρες, στον πόλεμο κατά των Τούρκων. Αλλο αν αυτό δεν ήταν αποτελεσματικό, αφού έδωσε τα χρήματα στους Αραγωνέζους που τα χρησιμοποίησαν για δικούς τους σκοπούς.

Πολλοί λένε ότι η Δύση δεν βοήθησε. Οταν όμως μιλάμε για Δύση τι εννοούμε; Οι Βυζαντινοί ήταν όλη η Ανατολή. Η Δύση ήταν πολυδιασπασμένη και ο Πάπας είχε ένα σχίσμα στην πλάτη του και την Ανατολική Εκκλησία εναντίον του. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους μαζί με τον απεσταλμένο του Πάπα, Ισίδωρο του Κιέβου, και τους Γενοβέζους, ο Γεννάδιος- ο Γεώργιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Αλωσητοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου. Και επίσης: μετά την πτώση της Πόλης, οι Δυτικοί έτρεμαν. Οταν ανέλαβε Πάπας ο Ενιο Σίβλιο Πικολομίνι, δηλαδή ο Πίος Β΄, έγραψε μια πραγματεία για την Αλωση στην οποία μιλούσε για καταστροφή της Χριστιανοσύνης. Αντίθετα οι Ρώσοι, που είναι μάλιστα φανατικοί ανθενωτικοί, δεν γράφουν σχεδόν τίποτα για την πτώση της Πόλης. Πέρασαν χρόνια για να αρχίσουν οι σλαβικοί θρήνοι. Εκείνοι που θρήνησαν από την αρχή για την Πόλη είναι στην Τραπεζούντα. “Πάρθεν η Πόλη, πάρθεν η Ρωμανία”, έλεγαν».

Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει

Η συμφωνία του σουλτάνου με τον Πατριάρχη

Το Ρούμελι Χισάρ, το κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ το 1452 για να ελέγχει το πέρασμα ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Μαρμαρά, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην έκβαση της πολιορκίας, λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Διούλκησε και τον στόλο περνώντας τα πλοία του στον Κεράτιο. Από την άλλη πλευρά, μόνο 3-4 πλοία γενοβέζικα πέρασαν και αυτά για να φέρουν τροφή στους πολιορκημένους». Βέβαια, δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία της ήττας των Βυζαντινών. «Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους. Απέναντι στους τουλάχιστον 100.000 άντρες του- μερικοί μιλούν για 120.000, άλλοι τους ανεβάζουν σε 200.000- αντιπαρατάσσονταν περίπου 4.500 άνθρωποι το πολύ, μαζί με τους ξένους. Και πολλοί ήταν παιδιά και γυναίκες που πολεμούσαν με αγκωνάρια. Μεγάλη ήταν η βοήθεια των Γενοβέζων, αλλά όταν σκοτώθηκε ο Τζουστινιάνι έχασαν το ηθικό τους και υποχώρησαν. Οσοι πολέμησαν, πάντως, πολέμησαν ηρωικά. Οταν ο Μωάμεθ έστειλε αποκρισάριο στον Παλαιολόγο ζητώντας του να παραδώσει την Πόλη, πήρε την απάντηση ότι η Πόλη δεν είναι δικό του πράγμα και πως “με τη δική μας θέληση αποφασίσαμε να πεθάνουμε”. Ακόμη και ο περίφημος Νοταράς που είχε τρεις υπηκοότητες και όλη του την περιουσία στο εξωτερικό, και που είπε ότι είναι καλύτερο το τουρκικό καφτάνι από τη λατινική τιάρα, πολέμησε και εν τέλει εκτελέστηκε από τους Τούρκους. Χαρακτηριστικό του ηρωισμού είναι ότι όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι. Και πρέπει να πούμε και για τον Μωάμεθ, που συνηθίζουμε να τον ταυτίζουμε με τη βαρβαρότητα, ότι δεν ήταν βάρβαρος ή δεν ήταν μόνο βάρβαρος. Ηταν από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές της Τουρκίας. Ηξερε τι ήθελε και πώς να το κάνει». Οσο για την Κερκόπορτα... «Ανοιγμένη ή ξεχασμένη. Αστεία πράγματα. Ηταν χιλιάδες έξω, τα καράβια τους στον Κεράτιο, οι Γενοβέζοι έφευγαν. Τι να πεις για την Κερκόπορτα; Σε συμβολικό επίπεδο μόνο μπορείς κάτι να πεις. Αλλά είναι σαν να λέμε ότι αντί να σκοτώνονταν τρεις Τούρκοι κατά την είσοδό τους στην Πόλη, θα σκοτώνονταν δέκα αν η πόρτα ήταν κλειστή. Και λοιπόν; Αφού είχαν ανεβάσει σκάλες και έμπαιναν από όπου ήθελαν».

«Ο Μωάμεθ έδωσε το πατριαρχικό αξίωμα στον Γεννάδιο Σχολάριο, ορίζοντάς τον αμέσως αρχηγό του Μιλιέτ, δηλαδή όλων των ορθοδόξων. Κάπως έτσι ξέρουμε γιατί η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε», λέει δηκτικά η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Κάπως έτσι φτάσαμε και στα σημερινά βατοπεδινά βακούφια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε αντίθεση με άλλες συμπεριφορές της πολιτείας, ότι όταν ο Μανουήλ Παλαιολόγος είναι στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει κίνδυνος καταστροφής, δημεύει όλα τα κτήματα του Αθω. Και ότι ο Κομνηνός δημεύει όλη την εκκλησιαστική περιουσία για να αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους». Την εποχή της Αλωσης, εξάλλου, υπήρχε έξαρση του μοναχισμού. «Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Αθω ήταν πρώτοι. Είναι πολλοί και δεν πολεμούν. Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν», σημειώνει η ελληνίδα βυζαντινολόγος.

Έκθεση Goldman Sachs: "Μνημόνιο & δάνεια, ΤΕΛΟΣ για Ελλάδα - Μένει όμως στο ευρώ"

DefenceNet - Έκθεση Goldman Sachs: "Μνημόνιο & δάνεια, ΤΕΛΟΣ για Ελλάδα - Μένει όμως στο ευρώ"

Έκθεση αξιολόγησης κινδύνου της Goldman Sachs επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό που υποστήριζε σε πρωινό του σημείωμα το defencenetgr: Μνημόνιο, τέλος για την Ελλάδα, αλλά και παραμονή εντός του ευρώ!

Συγκεκριμένα στην έκθεση που φέρνουμε στην δημοσιότητα αναφέρεται ότι  

"'Οποια και αν είναι η επόμενη κυβέρνηση συνασπισμού στην Ελλάδα (σ.σ.: θεωρουν δεδομένη τουλάχιστον τρικομματική κυβέρνηση) μετά από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου στην Ελλάδα η νέα κυβέρνηση που θα σχηματιστεί, θα επιλέξει να κινηθεί εντός ευρωζώνης, αλλά δεν πρόκειται και να εφαρμόσει το Μνημόνιο.

Θα ζητήσει άμεση και ευρεία επαναδιαπραγμάτευση η οποία όμως είναι ελάχιστα πιθανό να γίνει δεκτή από την τρόϊκα. Ως αποτέλεσμανα αυτό θα οδηγήσει σε παύση της εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας από την τρόϊκα. Κάτι τέτοιο δεν θα συνιστά από μόνο του αποκλεισμό της Ελλάδα από την ευρωζώνη, δεδομένου ότι οι τράπεζες θα συνεχίσουν να έχουν πρόσβαση στους μηχανισμούς της ΕΚΤ"!

Η Goldman Sachs επισημαίνει ότι "το ελληνικό προηγούμενο θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις δημιουργίας τείχους εντός της ευρωζώνης και θα προσαρμόσει την τακτική της ΕΕ προς μια βαθύτερη ενοποίηση τακτικής προκειμένου να καταστεί η ευρωζώνη ευέλικτη και να αποτραπεί η ίδια αναταραχή όπως στην Ελλάδα".
Γενικά, η Goldman Sachs αποκλείει έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, ακόμα αι με στάση πληρωμών!

Τονίζει πως "Η έξοδος από το ευρώ δεν είναι πιθανή, ούτε μπορεί κανείς να αποβάλει την Ελλάδα. Αν όμως η Ελλάδα αποφασίσει από μόνη της να αποχωρήσει από την ευρωζώνη και να εκδώσει δικό της νόμισμα, οι επιπτώσεις θα ήταν δραματικές για την ίδια την ευρωζώνη, αλλά και για τις παγκόσμιες αγορές".
"Η Ελλάδα θα δημιουργούσε μεγάλη αναταραχή στις κεφαλαιαγορές και αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα οι τη συρρίκνωση του ΑΕΠ της ευρωζώνης μέχρι και 2% και αυτό με την προπϋπόθεση ότι θα λαμβανόταν άμεσα, μέτρα αντιμετώπισης", τονίζει η Goldman Sachs.
Και επειδή το λέει η Goldman Sachs που είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια τράπεζα ή ένας διεθνής χρηματοικονομικός οίκος, έχουν πολύ μεγάλη σημασία αυτά που λέει. Και ανακεφαλαιώνουμε:

-Μνημόνιο, τέλος για την Ελλάδα

-Παραμένουμε στο ευρώ ανεξάρτητα με το αν σταματήσει η χρηματοδότηση από την τρόϊκα (βασικά αν σταματήσουν να πληρώνουν τους δανειστές μας)

-Αν τυχόν αποφασίσουμε (γιατί μόνο με εθνική απόφαση η Ελλάδα μπορεί να βγει από την ευρωζώνη) να βτούμε από την ζώνη του ευρώ, τα αποτελέσματα θα είναι συντριπτικά για τις διεθνείς αγορές

-Η ίδια η ευρωζώνη θα συρρικνωθεί κατ'ελάχιστον 2% αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ

Και βέβαια όλα αυτά, χωρίς το ισπανικό και το ιταλικό χάος...

ΜΑΜΑ, ΜΑΜΑ, ΠΕΙΝΑΜΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΦΑΓΗΤΟ, ΕΙΠΑΝ ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΑΚΙΑ ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΤΟΥΣ